Ο τηλεγραφητής – Κάποτε στην Κωμιακή
Ήταν μια εποχή αλλιώτικη… Τότε που το τηλέφωνο ήταν σπάνιο, τα γράμματα ταξίδευαν με τα πόδια και τα νέα έφταναν στο χωριό με καθυστέρηση ημερών, ακόμα και εβδομάδων. Στην καρδιά της Κωμιακής, ένας άνθρωπος είχε το προνόμιο – μα και την ευθύνη – να φέρνει την είδηση, να ακούει τον παλμό του κόσμου πέρα απ’ τα βουνά και τις θάλασσες: ο τηλεγραφητής.
Καθόταν σ’ ένα λιτό γραφείο, με τα χαρτιά τακτοποιημένα, τις σφραγίδες του δίπλα, και τη ζυγαριά πάντα έτοιμη να ζυγίσει ελπίδες και αγωνίες. Μέσα από το μικρό μαγικό μηχάνημα, το μορσικό σήμα χτυπούσε στον ρυθμό της ζωής: ντιτ ντα – ντιτ ντιτ ντα. Κάθε ήχος και ένα μήνυμα. Κάθε γραμμή και μια ιστορία.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν κάτι παραπάνω από υπάλληλος. Ήταν ο σύνδεσμος του χωριού με τον έξω κόσμο, ο πρώτος που μάθαινε τα καλά και τα κακά νέα. Με προσοχή και διακριτικότητα, διάβαζε, αντέγραφε, μετέφερε. Έδινε ένα χαμόγελο όταν έλεγε «έφτασε το τηλεγράφημα από τον γιο σου στην Αθήνα»… και άλλοτε ένα σιωπηλό βλέμμα όταν έπρεπε να παραδώσει ένα μήνυμα που βάραινε.
Και στην πάνω φωτογραφία, στέκεται αγέρωχος στο μπαλκόνι του ταχυδρομείου, μαζί με τους ανθρώπους της εποχής του. Όχι σαν ήρωας, αλλά σαν ένα πρόσωπο της καθημερινότητας που άφησε όμως βαθύ αποτύπωμα.
Σήμερα, λίγοι θυμούνται τον ήχο του τηλέγραφου, αλλά όσοι έζησαν εκείνα τα χρόνια, θυμούνται καλά τον τηλεγραφητή. Τον άνθρωπο που, κάποτε στην Κωμιακή, ήταν η φωνή από μακριά.
Ο Δημόσιος Υπάλληλος στο γραφείο του
Η φωτογραφία μάς μεταφέρει στο εσωτερικό. Ένα λιτό δωμάτιο, ένας νεαρός υπάλληλος καθισμένος πίσω από ένα γεμάτο γραφείο — με τεφτέρια, σφραγίδες, ζυγαριά και καρμπόν. Ήταν η εποχή που το χέρι του ανθρώπου μετρούσε το βάρος, έγραφε τη διεύθυνση, έβαζε τη σφραγίδα — όλα με ακρίβεια και τιμιότητα. Ίσως ο ίδιος τηλεγραφητής που λίγο πριν στεκόταν στο μπαλκόνι, τώρα δούλευε μέσα, ήσυχα, με αφοσίωση.
.JPG)
.jpg)
