Μιχάλης Πρεβενιός (Μπικομιχάλης) .. αδελφός του Μπικοσταμάτη
Έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 94 ετών για τη γειτονιά των αγγέλων ο Γεώργιος Χωριανόπουλος (Κρινακοέργης). Ήταν άνθρωπος με ήθος, χαμόγελο και καλοσύνη. Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη και σεβασμό. Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί στην Κωμιακη την Παρασκευή 27/06/2025, περίπου στις 2 30 το μεσημέρι. Συλλυπητήρια στη γυναίκαι του και σε όλους τους οικείους του.. Καλό σου ταξίδι Κρινακοέργη!! Καλό Παράδεισο...
Η στιγμή αιχμαλωτίζει την αυθεντικότητα μιας εποχής, όπου ο γάμος δεν ήταν απλώς μια ένωση, αλλά μια ολόκληρη τελετουργία που ένωνε οικογένειες, γειτονιές και γενιές. Τα παιδικά βλέμματα μπροστά στον φακό, τα χαμόγελα, οι στολές και τα πρόσωπα που περιπλέκονται με τα βήματα του παρελθόντος, συνθέτουν ένα πολύτιμο κομμάτι της λαϊκής μνήμης της Κωμιακής.
Τα ονόματά τους καταγράφονται με σεβασμό, σαν ένα μικρό μνημόσυνο στη μνήμη και την ιστορία του τόπου. Από αριστερά Ιωάννης Ε. Χωριανόπουλος (Αρτιμογιάννης), Εμμανουήλ Ι. Λιανής ( Τρυφερομανώλης), Ιωάννης Μ. Κορρές (Σακιάρης), Γεώργιος Ε. Κορρές (Κορρεδάκι). Κωνσταντίνος Μ. Μανωλάς (ΚΟκοβιός), Νικόλαος Δ. Σουσούνης ( Σουσουνονικόλας). Γεώργιος Ι. Βιτζηλαίος (Βασιληκογιώργης), Ιωάννης Κ. Σιδερής (Σιδερογιάννης), Στέφανος Γ.Χωριανόπουλος (Βλαχοστέφανος), Μάρκος Δ. Κουραντής, Ανδρέας Μ. Μυλωνάς Βατσινανδρέας.
Μια φωτογραφία-παρακαταθήκη, που μας θυμίζει από πού ερχόμαστε και τι χρωστάμε σ’ αυτούς που πέρασαν.
Στην φωτογραφια φαίνεται η Τζιμολένη (κόρη της Ανέτας) και ο Βασίλειος Φραγκουλόπουλος (Φραγκουλιδοβασίλης).
Κάθε Σάββατο, οι Κωμιακίτισσες ετοίμαζαν το ψωμί της πολυμελούς φαμέλιας τους. Το ζύμωναν με μεράκι και το έψηναν στον παραδοσιακό φούρνο, ακολουθώντας ένα έθιμο βαθιά ριζωμένο στον χρόνο.
Για να λειτουργήσει ο φούρνος, ήταν απαραίτητα τα φρύγανα, και η Ανέτα είχε αναλάβει αυτό το κοπιαστικό έργο. Με υπομονή και δύναμη, τα "ομάριαζε" – δηλαδή τα έκοβε με τον τραχά, τα ντάνιαζε, τα έδενε σφιχτά με σκοινί και τα κουβαλούσε στον φούρνο.
Συνήθως τα μάζευε από το Κυλιστράκι, πάνω από την Αλακόπετρα, μια περιοχή που είχε άφθονα φρύγανα. Ήταν βολικό σημείο, αφού ο κατήφορος διευκόλυνε το κουβάλημα, ενώ η κοντινή απόσταση από το χωριό έκανε τη διαδικασία πιο εύκολη.
Μια καθημερινότητα γεμάτη μόχθο, μα και ζεστασιά. Ένα κομμάτι από την παράδοση που θυμίζει την αξία της αφοσίωσης, της αυτάρκειας και της συλλογικότητας των ανθρώπων εκείνης της εποχής.
Αρχείο: Αποστόλη Αναγνωσταρά